Το Δημόσιο

Εκ των πραγμάτων το ερώτημα απολύσεις ή όχι στο δημόσιο είναι λάθος. Κανείς δεν θα ήθελε να χάσει τη δουλειά του ο φίλος του, ο γείτονάς του, το παιδί του. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Ενός νομίσματος που πια δεν έχει καμμία αξία. Η άλλη όψη είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν ξεχάσει ακόμη και που εργάζονται, που κλαίγονται για τα χρήματα που παίρνουν κάθε μήνα, που έχουν ανοικτό το κλιματιστικό στο φούλ όλο το εικοσιτετράωρο για να είναι δροσερό το γραφείο την επόμενη το πρωί, υπάλληλοι που έχουν δεν έχουν τελειώσει το δημοτικό και αμοίβονται όσο οι μεταπτυχιακοί στον ιδιωτικό τομέα... και τελειωμό δεν έχουν τα παραδείγματα.
 Το σάπιο αυτό οικοδόμημα κάποια στιγμή θα έμπαζε νερά... Έχουμε τόσους δημόσιους υπαλλήλους όσους και κράτη με πενταπλάσιο ή και παραπάνω πληθυσμό. Τυχαίο;
Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουμε ένα δημόσιο το οποίο δε "δουλεύει", δε διευκολύνει τον πολίτη, δεν ενδιαφέρεται για τον πολίτη, είναι συχνά εχθρικό και απέναντι από τον πολίτη.
Ένα μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι ο ωχαδερφισμός. Οι πολιτικοί για δεκαετίες βόλευαν τα "παιδιά" τους και έλεγαν ωχ αδερφέ για λίγους παραπάνω μισθούς δεν θα πάθουμε και τίποτα, οι βολεμένοι έλεγαν ωχ αδερφέ εγώ θα σώσω την Ελλάδα, και το θέμα έφτασε εδώ που έφτασε.
Τώρα που η ίδια η κοινωνία αποβάλλει αυτές τις πολιτικές και το ίδιο το πολιτικό σύστημα, τώρα (και με τις επιταγές της ΤΡΟΙΚΑΣ), τώρα που έχουν ξοφλήσει μιλούν για εφεδρείες...
Και οι έφεδροι στη γωνία. Αδικημένοι; Θύματα; ΚΑΙ ΝΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ.